| კალენდარი |
 |
| « ოქტომბერი 2012 » |
| ორ |
სამ |
ოთხ |
ხუთ |
პარ |
შაბ |
კვ |
| 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 | | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 | | 29 | 30 | 31 | |  |
 |
|
 | |  |
| მთავარი » 2012 » ოქტომბერი » 6 » ანზორ შონია: ქართველ ისტორიკოსებს ვუსაყვედურე საქართველოს სრულყოფილი, ობიექტური ისტორიის უქონლობა, რაც, ეტყობა, შეურაცხყოფად მიიღეს ავტორი
7:55 PM ანზორ შონია: ქართველ ისტორიკოსებს ვუსაყვედურე საქართველოს სრულყოფილი, ობიექტური ისტორიის უქონლობა, რაც, ეტყობა, შეურაცხყოფად მიიღეს ავტორი |
ანზორ შონია: ქართველ ისტორიკოსებს ვუსაყვედურე საქართველოს სრულყოფილი, ობიექტური ისტორიის უქონლობა, რაც, ეტყობა, შეურაცხყოფად მიიღეს
ავტორი ეხმაურება “საქართველოს რესპუბლიკაში” 29 მაისსა და 1 ივნისს გამოქვეყნებულ წერილებს
გაზეთ “საქართველოს რესპუბლიკაში” (393, 20. I. 2010 წ.) გამოქვეყნდა ჩემი წერილი, რომელშიც გავიზიარე ბატონ შოთა ზოიძის აღშფოთება, რომ პრეზიდენტის ნათქვამმა – “ქართველობა სომხურ ეთნოსს ნიშნავსო” ჩაუშხამა ბათუმელებს შოთა რუსთაველის ბიუსტის დადგმის სიხარული.
იქვე გამოვთქვი გაკვირვება, რომ ბატონ შოთას, ფილოლოგიის დოქტორს, ამ გამოთქმამ რატომ არ გაახსენა უფრო ამაზრზენი რამ, რაც წერია “ქართლის ცხოვრების პირველ ნაწილში, უფრო ზუსტად, თავამდე – “შემოსვლა ალექსანდრესი” და ჩამოვთვალე, თუ რა მიმაჩნდა ქართველი ხალხის საშინელ შეურაცხყოფად:
- თარგამოსმა თავისი შვილიდან ყველაზე ჭკვიანს, ვაჟკაცს, უფროს შვილს ჰაოსს მისცა სამფლობელოს უკეთესი ნახევარი, ხოლო დანარჩენ 7 შვილს მეორე ნახევარი.
- ჰაოსი შვიდივე ძმის განმგებელი იყო და ისინი მორჩილებდნენ ჰაოსს და თურმე, მათი ენა იყო სომხური.
- ძვ.წ.ა. II საუკუნემდე ქართლოსიანთა ენა ყოფილა სომხური, რომელიც შემდგომში დაუტოვებიათ და შეუქმნიათ ქართული, აუღიათ უბოროტესი სჯული – ყოველთა ნათესავთა სჭამდნენ და მკვდარსაც შესჭამდნენ.
- თურმე ასეთი იხილა ქართველთა წინაპრები ალექსანდრე მაკედონელმა.
- რადგან თარგამოსის შვილები არიან ჰაოსი, ქართლოსი, ბარდოსი, მოვაკანი, ლეკოსი, ჰეროსი, კავკასი და ეგროსი, მეტყველებს იმაზე, რომ მათი შთამომავლები ერთი ეთნოსის ხალხებია, რაც გამორიცხულია – მეთქი.
აღვნიშნე, რომ ყოველივე ეს არავითარი წყაროებით არ დასტურდება, მით უმეტეს, ამ ეპოქაში სომხები საერთოდ არ ცხოვრობდნენ კავკასიის რეგიონში.
ვუსაყვედურე ქართველ მეცნიერებს, რომ რა უნდა წაეკითხათ ამაზე შეურაცხმყოფელი ქართველი ხალხისთვის, რომ ეთქვათ კომპეტენტური სიტყვა და ბოლო მოეღოთ ამ უტიფარი სიყალბისათვის.
ვთქვი, რომ სომეხი მეცნიერებისგან განსხვავებით, ეტყობა მათ არ აღმოაჩნდათ ერის წინაშე პასუხისმგებლობის გრძნობა ამის გასაკეთებლად.
მართალია, განხორციელდა “ქართლის ცხოვრების” შესანიშნავი გამოცემა, მაგრამ გამოვთქვი გაკვირვება, რა საჭირო იყო მის გამოცემაში მონაწილეობა მიეღო მთელ ისტორიულ სკოლას, მაშინ, როდესაც მის გამოსაცემად საკმარისი იყო 2-3 საშუალო დონის მეცნიერი და ერთი მხატვარი – მეთქი.
- იმის დასამტკიცებლად, რომ ძვ.წ.ა. – II-I საუკუნეებში კავკასიის რეგიონში სომხები არ ცხოვრობდნენ, გამოვაქვეყნე ჩვენი ქვეყნის იმ ეპოქის რუკა.
გაზეთ “საქართველოს რესპუბლიკაში” (#97. 26.I.2010წ) გამოქვეყნდა წერილი – “დღეს იბეჭდება ბევრი წიგნი (და სტატია), რომელთაც არავითარი ღირებულება არა აქვთ და მეცნიერების წინსვლას უშლიან ხელს” (პასუხად ბატონ ანზორ შონიას).
ხელს აწერენ ცნობილი მეცნიერები: მარიამ ლორთქიფანიძე, მზექალა შანიძე, დავით მუსხელიშვილი და როინ მეტრეველი.
როდესაც წერილს გავეცანი, გაოგნებული დავრჩი, ჩემს კრიტიკაზე მეტად ის უფრო ჩემს შეურაცხყოფას ითვალისწინებდა.
ამ დონის მეცნიერებს ეს ნამდვილად არ ეკადრებათ.
ქალბატონმა მარიამ ლორთქიფანიძემ 2005 წელს გაზეთ “საქართველოს რესპუბლიკის” 2 ნომერში გამოაქვეყნა წერილი აფხაზეთზე ჩემი სტატიის გამო, მაგრამ იქ სულ სხვა სიტუაცია იყო.
რაც შეეხება ბატონ როინ მეტრეველს, ჯერ კიდევ 1998 წელს ვაჩუქე ჩემი წიგნი “დიდი საქართველოს ტრაგედია”, შემდგომშიც მივეცი ზოგიერთი ჩემი ბროშურა და მისგან ერთგვარი მხარდაჭერა ვიგრძენი, მაგრამ შეიძლება გულში სხვას ფიქრობდა, რაზედაც მისი ეს ხელმოწერა მეტყველებს.
ბატონ დავით მუსხელიშვილსაც ვიცნობ, თუმცა ეტყობა არ ვახსოვარ, სწორედ მას მივუტანე 2007 წელს ჩემი წიგნი – “კოლხები ქართველების წინაპრები” ისტორიის ინსტიტუტში, მაგრამ, სამწუხაროდ, ის უკვე იქ აღარ მუშაობდა და წიგნები ახალ დირექტორს დავუტოვე.
სხვათა შორის, მე ერთ-ერთი ის კაცი ვარ, რომელიც იზიარებს მის მოსაზრებას, რომ ქართველი ხალხი შედგება არა ქართული ტომებისგან, არამედ ქართული ტერიტორიული ჯგუფებისგან.
ქალბატონ მზექალა შანიძეს პირადად არ ვიცნობ, მაგრამ კარგი ურთიერთობა მქონდა ღირსეულ ერისკაცთან – აკაკი შანიძესთან, ჯერ კიდევ 70-იან წლებში.
გარკვეულად მისი დამსახურებაცაა, რომ წერა დავიწყე, სწორედ მან მირჩია გამომექვეყნებინა ჩემი მოსაზრებები აფხაზეთზე და იქ მიმდინარე პროცესებზე.
წერილში ცინიზმით კითხულობენ, მომიკრავს ყური თუ არა, სინას მთაზე აღმოჩენილ წარწერაზე, რომელიც ამტკიცებს, რომ ალბანური ენა იგივე უდეური ენაა. რად მინდოდა ეს, როდესაც ამაზე თვითონ ბატონმა აკაკიმ მითხრა.
ჯერ ერთი ამაში რაა გასაკვირი, უდები ალბანების ისეთივე ტერიტორიული ჯგუფია, როგორც ჰერები და სუჯები.
მხოლოდ ეგ არის, რომ უდური ენა აშკარად ძალიან შეცვლილია, ალბათ იმდენად, რომ ძნელი სათქმელია, რამდენად გავს ის ალბანურ ენას.
სხვათა შორის, ბატონ აკაკის ძალიან მოეწონა ჩემი მოსაზრებები ქართულ დამწერლობაზე და მირჩია გამომექვეყნებინა.
მართლაც, 1995 წელს გამოქვეყნდა ჩემი “ღია წერილი აკადემიკოს თამაზ გამყრელიძეს”, სადაც მას არ დავეთანხმე მთელ რიგ საკითხებში.
ყოველ შემთხვევაში, აშკარად გამიკვირდა მათგან ასეთი წერილის გამოქვეყნება, თან ისიც გამიკვირდა, რომ ზოგიერთი ჩემი მოსაზრება სწორად არ არის გაგებული და სათანადოდ არასწორი მოსაზრებებია გამოთქმული:
- თითქოს ლეონტი მროველის თხზულება “მეფეთა ცხოვრება” ამაზრზენად მიმაჩნია, მაშინ, როდესაც ერთმნიშვნელოვნად ვამბობ, რომ მის პირველ ნაწილშია მთელი რიგი ამაზრზენი მოსაზრებები ჩადებული (ისინი ამ წერილში მაქვს ჩამოთვლილი).
- თითქოს ეჭვქვეშ ვაყენებ კავკასიაში მცხოვრები ხალხების თარგამოსისგან წარმომავლობასაც, რაც არასწორია. მე ამაზე აზრი არ გამომითქვამს, მე აღვნიშნე, რომ თარგამოსის შთამომავლებს სომხებს და ქართველებს (სხვა კავკასიელ ხალხებსაც) სხვადასხვა ეთნოსი აქვთ, რაშიც თვითონ წერილის ავტორებიც მეთანხმებიან.
- მიმაჩნდა, რომ კავკასიის ხალხების თარგამოსისგან შთამომავლობა მიზნად ისახავდა, რომ მათ, მართლაც ძმებად ეგრძნოთ თავი, მაგრამ ამ იდეის ავტორის მიზანმა არ გაამართლა. სხვა თუ არაფერი, მათ რა უბედურებაც მოუტანეს ქართველ ხალხს, საყოველთაოდ ცნობილია.
ვერ გეტყვით სხვები რა აზრის არიან, მაგრამ ჩემთვის მიუღებელია, როდესაც ქართლელებისა და მეგრელების ძმობის რანგშია აყვანილი მათი ძმობა სომხებთან, ლეკებთან და ა.შ.
როგორც მიიჩნევენ, თითქოს კავკასიის ხალხების თარგამოსის შვილებად აღიარების ვერსია ბიბლიაშია ჩადებული, მე ეს არ მიმაჩნია სიმართლედ, ვინაიდან მათში კავკასიის ის ხალხებია ჩამოთვლილი, რომლებიც ბიბლიის შექმნის ეპოქაში, ფაქტობრივად არ არსებობდნენ.
მართლაც, ჰერები ალბანების ერთ-ერთი ტერიტორიული ჯგუფია, რომელიც გამოჩნდა I საუკუნეში, ხოლო თარგამოსის შვილად ალბანოსი კი არ არის წარმოდგენილი, არამედ ჰეროსი.
- თითქოს ჩემი მსჯელობიდან ჩანს, რომ თარგამოსი სომხად მიმაჩნია, რაც აბსოლუტურად გამორიცხულია. ამას ნებისმიერი მიხვდება, ვინც წაიკითხავს ჩემს წერილს.
- აქვე, წერილის ავტორები მასწავლიან – ცნობისათვის: “თარგამოსი იყო ძე თარშისი, ძმისწული იაფეტისი, ნოეს ძისაი”.
აშკარად გაოგნებული დავრჩი, ვიცოდი, რომ თარგამოსი ნოეს ერთ-ერთი ძის იაფეტის შთამომავალი იყო და ჩვენ იაფეტიდები ვიყავით, ამ დროს ეს კომპეტენტური მეცნიერები ერთმნიშვნელოვნად მეუბნებიან, თითქოს თარგამოსი იაფეტის ძმისშვილია. ე.ი. რადგანაც ნოეს სამი შვილი ჰყავდა, ქამი, სემი და იაფეტი, ე.ი. ჩვენ ან სემის შთამომავლები, სემიტები ვყოფილვართ, ან ქამის შთამომავლები – ქამიტები.
მართლაც, ეს ჩემთვის სრულიად ახალი რამ იყო, ალბათ, დროა ხალხმაც გაიგოს ეს ვერსია.
- თითქოს ქილიკით მოვიხსენიებ ვახტანგ II-ის “სწავლულ კაცთა” მიერ გაწეულ შრომას, რაც არასწორია, მხოლოდ ეს არის, რომ ვერ წარმოვიდგინე, კომისიამ, რომელიც ადგენდა “ქართლის ცხოვრების” რეალურ ტექსტს, არ ამოიღო ქართველების კაციჭამიობის, უფრო მეტი, მკვდრისჭამიობის ვარიანტი, ქართლელების სომხობა და ქართლელების ენად სომხურის გამოცხადება, მაშინ, როდესაც ყოველივე ეს არავითარი ისტორიული წყაროებით არ არის დადასტურებული.
არა და, მსოფლიოში ვერ ნახავთ მემატიანეს, რომელიც თავისი ქვეყნის ისტორიას იმით იწყებდეს, რომ მათი წინაპრები კაციჭამიები, უფრო მეტი, მკვდარიჭამიები იყვნენ.
ვფიქრობ, არც “სწავლულ კაცებს”, მით უმეტეს მეფეს, არაფერი უშლიდათ ხელს ეს საზიზღრობა მაინც რომ ამოეღოთ.
- მსაყვედურობენ, რომ გამართლებულად მიმაჩნდა ქართველ მეცნიერებს ეთქვათ კომპეტენტური სიტყვა და ბოლო მოეღოთ ამ “უტიფარი სიყალბისათვის”, მაგრამ, როგორც ისინი ამბობენ, მე აზრად არ მომსვლია “მეფეთა ცხოვრების” პირველი ნაწილის ამოღება, არამედ მიზანშეწონილად ვთვლიდი კომენტარს ან ნარკვევის სახით საზოგადოებისთვის ეთქვათ, რომ ქართველები ჰაოსის მონა-მორჩილები არ ყოფილან, ქართლელების ენა სომხური არ ყოფილა, ალექსანდრე მაკედონელს არ უნახავს კაციჭამია და მკვდარიჭამია უბოროტესი სჯულის პატრონი ქართველები, მით უმეტეს დადგენილია, რომ ის საქართველოში არ ყოფილა და ყოველივე ზემოთქმული არავითარი წყაროებით არ დასტურდება.
ყოველ შემთხვევაში, წერილში ერთი სიტყვაც არ არის ნათქვამი, თუ რა შეხედულება აქვთ მათ იმ ფაქტებზე, რომლებიც მე ამაზრზენად მივიჩნიე.
- წერილის ავტორების რისხვა განსაკუთრებით იმით დავიმსახურე, რომ ვთქვი, რად უნდოდა ისტორიკოსების არმია “ქართლის ცხოვრების” გამოცემას-მეთქი, მით უმეტეს, როდესაც მასში რაიმეს შეცვლა გამორიცხულია.
მართალია, წიგნი მაღალ დონეზეა გამოცემული, მაგრამ მე მაინც ვთვლი, რომ მის გამოსაცემად არ იყო აუცილებელი მთელი ისტორიული სკოლის ჩართვა, ვინაიდან ქართველ მეცნიერებს მასზე დიდი შრომა აქვთ გაწეული და ასეთი პოტენციის გამოყენება მასზე გაუმართლებლად მიმაჩნია.
ამდენად, ვფიქრობ, რომ მეცნიერებისთვის შეურაცხყოფა არ მიმიყენებია.
- ალბათ, დროა გადავიდეთ იმ საკითხზე, რომელზედაც კომენტარის გაკეთება წერილის ავტორებს ეუხერხულებათ:
მიმაჩნდა, რომ ლეონტი მროველს არავითარი საფუძველი არ ჰქონდა მეფეთა ცხოვრების პირველ ნაწილში ეთქვა ის, რასაც მე ამაზრზენად მივიჩნევ.
ამის დასამტკიცებლად განვაცხადე, რომ ძვ.წ.ა. II საუკუნეში კავკასიის რეგიონში სომხები არ ცხოვრობდნენ, რაც უაზრობად ხდის ლეონტი მროველის მოსაზრებებს სომხების როლზე იმ ეპოქის კავკასიაში.
მართალია, ცნობილი მეცნიერები ხაზს უსვამენ ჩემს უვიცობას და იმას, რომ თურმე არც ვიცნობ და ვერც ვერკვევი წყაროებში, მაგრამ ეს ასე ნამდვილად არ არის.
უფრო მეტი, ეტყობა ცნობილი მეცნიერები წყაროების მიმართ გარკვეულ უნდობლობას იჩენენ.
ძვ.წ.ა. II-I საუკუნეებში სომხები რომ კავკასიაში არ ცხოვრობდნენ, ამისი ერთ-ერთი უტყუარი წყაროა ჰეროდოტე (ძვ.წ.ა. I-ს), რომელიც მეწამული ზღვიდან შავ ზღვამდე (ფაზისამდე) ასახელებს ოთხ ხალხს – სპარსებს, მიდიელებს, სასპერებს და კოლხებს.
ჰეროდოტეს კომპეტენტურობაში ეჭვის შეტანა, ვფიქრობ, გამორიცხულია და რადგანაც ის ფაქტობრივად კავკასიის რეგიონში სომხებს არ ასახელებს, მეტყველებს იმაზე, რომ ისინი იმ ეპოქაში კავკასიაში არ ცხოვრობდნენ, რადგანაც მეტ-ნაკლებად ცნობილია ის ტერიტორიები, რომლებიც ეკავათ სპარსებს, მიდიელებს და სასპერებს, თავს უფლება მივეცი ტერიტორია შავი ზღვიდან კასპიის ზღვამდე კოლხეთის (ეგრისის) სამეფოს საზღვრებში შემეტანა.
სხვათა შორის, ჩემს წერილზე გაზეთ “საქართველოს რესპუბლიკაში” (#100.01.06.2010 წ.) გამოქვეყნდა ცნობილი პროფესორის, ბატონ ნოდარ ლომოურის წერილიც – “ნუ შეურაცხვყოფთ ქართულ ისტორიოგრაფიას ფანტაზიების საფუძველზე”.
ბატონი ნოდარი თითქმის იგივეს იმეორებს, რასაც წინა წერილის ავტორები წერენ და არ გავიმეორებ, მას სწორედ ჩემი რუკა მიაჩნია იმ ფანტაზიად, რომელიც თურმე შეურაცხყოფას აყენებს ისტორიას.
მართალია, წინა წერილის და ამ წერილის ავტორები მსაყვედურობენ, თითქოს წყაროებს არ ვიცნობ, მაგრამ, ვგონებ, მათ უფრო აქვთ ეს ნაკლი.
ტერიტორია შავი ზღვიდან კასპიის ზღვამდე კოლხეთის (ეგრისის) სამეფოს შემადგენლობაში რომ მოვაქციე, ამაზე ჰეროდოტეს გარდა სხვა წყაროებმაც მომცეს უფლება.
ერთ-ერთი წყაროა “ბიზანტიური ენციკლოპედია” (IX ს), სადაც წერია, რომ “ალბანები მეგრელები არიან”.
როგორც ცნობილი მეცნიერი აკაკი ურუშაძე გვამცნობს, თურმე ამავე აზრის ყოფილა ბიზანტიელი სწავლული ევდოკია (XI ს).
როგორც ცნობილია, თითქმის II საუკუნიდან XII საუკუნემდე ბიზანტიელები ეგრისის სამეფოს ლაზიკად მოიხსენიებდნენ და მეგრელებს – ლაზებად. მიუხედავად ამისა, ბიზანტიელი სწავლულები ალბანებს მაინც მეგრელებად მოიხსენიებდნენ, რაც ამ წყაროების რეალობაზე მეტყველებს.
ბუნებრივია, ერთადერთი საფუძველი, რამაც ბიზანტიელ სწავლულებს ათქმევინა, რომ ალბანები მეგრელები არიან, იყო ალბანური და მეგრული ენის ერთიდაიგივეობა.
ეტყობა, ალბანეთში IX-X საუკუნეებშიც კი ალბანური ენა იგივე მეგრული ენა იყო.
გარდა ამისა, არსებობს ცნობილი მეცნიერის იოსებ ყიფშიძის წიგნი “მეგრული (იბერიული) ენის გრამატიკა” (1914 წ. ს.პეტერბურგი).
ბატონი იოსები ბრძანებს, სამეგრელოდან ისეთ დაშორებულ ადგილას, როგორიც საინგილოა, ვხვდებით მეგრულ ტოპონიმებს, ჰიდრონიმებს, გამოთქმებსა და ა.შ.
თურმე, XX საუკუნის დასაწყისში საინგილოში კითხვას “ვინ ხარ.” ამბობდნენ მეგრულად – “მი რექ.” ასევე სიტყვა “დაუწერელს” წერდნენ “უ-დაუწერელი”, რასაც ბატონი იოსებ ყოფშიძე ხსნის იმით, რომ ადრე საინგილოშიც მეგრულად საუბრობდნენ.
თუ გავითვალისწინებთ იმ გარემოებას, რომ საინგილო (ჰერეთის ჩრდილო რეგიონი) ყოფილი ალბანეთის რეგიონი იყო, ეს კიდევ ერთხელ ადასტურებს ალბანების მეგრელობას.
სხვათა შორის, ცნობილ მეცნიერს რისმაგ გორდეზიანს აქვს ნაშრომი “ქართველი ერის ჩამოყალიბების პრობლემები”, სადაც ის ამბობს, რომ ერის ერთიანობას განსაზღვრავს ხალხის ისტორიული მეხსიერება, რომელიც ქართველ ერს შემორჩა კოლხეთის სამეფოს ეპოქიდან, რაც იძლევა საფუძველს ქართული ეთნოსის სათავედ კოლხეთი მივიჩნიოთ.
სწორედ ამ ნაშრომში ის წერს, რომ კასპიისპირეთში დღესაც ვხვდებით უამრავ “აიეტიზმს” (მეგრელიზმს).
ყოველ შემთხვევაში, ჰეროდოტეს წყარო – “ბიზანტიური ენციკლოპედია”, ბიზანტიელი სწავლულის ევდოკიას მოსაზრება, იოსებ ყოფშიძის წიგნი, რისმაგ გორდეზიანის ნაშრომი, შავი ზღვიდან კასპიის ზღვამდე გავრცელებული მეგრული ტოპონიმები, იძლევა რეალურ საფუძველს, ტერიტორია შავი ზღვიდან კასპიის ზღვამდე, ჩვენი ქვეყნის შემადგენლობაში მოიაზრებოდეს.
ჩემს წერილში მე ეს წყაროები არ მომიყვანია, ხოლო, ეტყობა, ჩემი კრიტიკის ავტორებისთვის ისინი “უცნობია”, რამაც მათ ათქმევინა, რომ ამ საკითხზე კომენტარისგან თავს იკავებენ და ალბანურ ენას მეგრულ ენად არ მიიჩნევენ.
- მსაყვედურობენ, რომ მე სომეხი მეცნიერები მომწონს, რაც სინამდვილეს არ შეეფერება, მაგრამ, ერთგვარად ვუგებ მათ, როდესაც ისინი ყველაფერზე მიდიან თავიანთი ქვეყნის პრესტიჟის ასამაღლებლად.
წარმოიდგინეთ, “ბიზანტიურ ენციკლოპედიაში” წერებულიყო “ალბანები სომხები არიანო”, რას მოიმოქმედებდნენ სომხები.
სხვათა შორის, რუკამ, სადაც შავი ზღვიდან კასპიის ზღვამდე ტერიტორია კოლხეთის (ეგრისის) სამეფოს საზღვრებშია და სომხები საერთოდ არ ჩანან, დიდი აღშფოთება გამოიწვია სომხებში, მაგრამ არ მეგონა, თუ იგივე იყო მოსალოდნელი ქართველი მეცნიერებისგან.
არადა, ეს რუკა, იმაზეც მეტყველებს, რომ ქართველებში ერთი ეთნოსის დომინანტია და თუ ვინმეს აწუხებს, რომ იმ ეპოქაში ჩვენს ქვეყანას ერქვა კოლხეთის (ეგრისის) სამეფო, ეს მის კუთხურ ცნობიერებაზე მეტყველებს. მთავარია ერთნი ვიყოთ და არავითარი მნიშვნელობა არა აქვს იბერი გვერქვა, კოლხი, ქართლელი, მეგრელი, კახელი თუ სხვა.
ქართველი მეცნიერები, განსაკუთრებით იმან აღაშფოთა, რომ ვწერ კოლხეთის (ეგრისის) სამეფოს დაშლისა და მის აღმოსავლეთ ნაწილში ძვ.წ.ა. II-III-საუკუნის მიჯნაზე ჩამოყალიბდნენ იბერიის (და არა ქართლის) და ალბანეთის სამეფოები და ამის შემდეგ იბერიაში მცხოვრებ მეგრელს დაერქვა იბერი და ალბანეთში მცხოვრებს – ალბანი, ხოლო მათი სამეტყველო ენა ისევ მეგრული იყო.
ამისთანა მოვლენას XIII-XII საუკუნეებშიც ჰქონდა ადგილი. როდესაც ეგრისის სამეფოში წარმოჩინდნენ ქართულენოვანი რეგიონები, იმერეთი, გურია, რაჭა და აჭარა, იმერეთში მცხოვრებ მეგრელს დაერქვა იმერელი, გურიაში – გურული, რაჭაში – რაჭველი და აჭარაში – აჭარელი.
- წერილის ავტორების აღშფოთება გამოიწვია იმანაც, რომ ქართველ ისტორიკოსებს ვუსაყვედურე, საქართველოს სრულყოფილი ობიექტური ისტორიის უქონლობა, რაც ეტყობა შეურაცხყოფად მიიღეს.
და ეს მაშინ, როდესაც, დღესაც არაა დადგენილი, საიდან იწყება ჩვენი ქვეყნის ისტორია, ქართული სახელმწიფოებრიობა (ზოგი ასახელებს 3000 წელს, ზოგი 2300 წელს, ზოგი XI საუკუნეს და ა.შ.), რა სახელები ერქვა ჩვენს ქვეყანას სხვადასხვა ეპოქაში, რა ენაზე მეტყველებდნენ ჩვენი შორეული წინაპრები, რა ტერიტორიები ეკავა ჩვენს ქვეყანას სხვადასხვა ეპოქაში და ა.შ.
და ეს მაშინ, როდესაც გვაქვს უძლიერესი ისტორიული სკოლა, რომელსაც ეს ნამდვილად არ გაუჭირდება.
როდესაც ასეთი ისტორია გვექნება, არა თუ პრეზიდენტს, არამედ რიგით ქართველსაც არ შეეშლება, თუ რაზე მეტყველებს ქართული ეთნოსი.
ანზორ შონია,
ფაზისის აკადემიის ნამდვილი წევრი.
“საქართველოს რესპუბლიკა”
|
|
ნანახია: 1392 |
დაამატა: ოდორია
|
კომენტარის დამატება შეუძლიათ მხოლოდ დარეგისტრირებულ მომხმარებლებს [ რეგისტრაცია | შესვლა ] | |
 | |  |
|
|
