საინტერესო და უთუოდ აღსანიშნი ტერმინებია ქართულის სადამწერლობო სიტყვები.ამას ყველაზე ადრე ყურადღება მიაქცია შოთა ძიძიგურმა.ქართულ ენაში,და ზოგად ქართველურში, მთლიანად დაცულია მომენტი, იმ დროისა,როდესაც ქართველები წერდნენ მყარ მასალაზე,ამიტომ დამწერლობა, ტერმინი მოითხოვს გაშიფვრას. ძიძიგურის აზრით ყველა ეს ტერმინი ქართველური წარმოშობისაა,და იგი არაა ნასესხები. ეს დიდად საჭირო და დამაფიქრებელი ფაქტია.
წერ-ა.
მ-წერ-ლობა.
დამ-წერ-ლობა.
მ-წერ-ალი.
წერ-ტილი.
წიგნი.
ყველა ეს სიტყვა, სემანტიურად უკავშირდება ჭრას,ამოკვეთას,ამოფხეკვას, ქართული ზმნა წერა ეთანაბრება ამოჭრას ამოკაწვრას. ეს იმაზე მიგვანიშნებს,რომ ქართული ანბანი ხაზობრივი სისტემით იწერებოდა. ძირითადად მაგარ მასალაზე, რადგან ეს უძველესი პერიოდია, რბილ მასალაზე ჯერ კიდევ არ არის საუბარი. ამიტომ საგანი, მასალა, რომ გამოყენებულყოფილიყო მასზე დაწოლითი ხასიათის ამოკაწვრითი სამუშაო უნდა ჩაეტარებინათ. რა გვაძლევს ამის თქმის უფლებას? ქართულ ენაში ერთ– ერთ სამუშაო იარაღს წერაქვი ეწოდება. ანუ წერ ... კითხვის გაგრძელება »

,ჩვენ რომ დღეს სამეგრელოს ვეძახით საქართველოს ტერიტორიას ცხენისწლიდან ენგურამდე, არის ჩვენი ეროვნული ისტორიის არცოდნის გამოვლინება.ეს ტერიტორია გახლავთ მხოლოდ ნაწილი ისტორიული სამეგრელოსი. დავიწყოთ იმით, რომ სამეგრელოს სამეფოსსა ზღვარს ჩრდილო–დასავლეთით, ისტორიის გარკვეულეტაპებზე, შეადგენდა მდინარე ყუბანი.
მეორესაუკუნის ძვ. ბერძენი ისტორიკოსი არია ნენიკოპსიას (დღევანდელი ტუაფსე) მოიხსენიებს “ძველილაზიკე”–სსახელით.ამასვე იმეორებსმე-V საუკუნის ანონიმი გეოგრაფი პერპილუსში, სადაც აღნიშნულია, რომ შავიზღვის სანაპიროზე, ლაიასკონცხის ჩრდილოეთით, მდებარეობს პუნკტი “ძველი ლაზიკა”
მდ. ყუბანის რაიონი რომ ოდიდგან კოლხეთის გავლენის სფეროს წარმოადგენდა,ეს ტრადიცია გრძელდებოდა აბხაზეთის (სამეგრელოს) სამეფოს შექმნისშემდგომაც მე–XVII საუკუნემდე.
(ი.ჯავახიშვილი ტ. III გვ. 328), “ბარბაროს სიტყვებით განთითქოსისე გამოდის, რომ სამეგრელოს მთავრის სამფლობელო კავკასიონის ქედამდის აღწევდა. ის ამტკიცებს, რომ ჩრდილოეთით საბედიანოს ჩერქეზეთის მთაგრეხილი საზღრავდა.”
(გ.გოგია) “1559 წელსდ. ... კითხვის გაგრძელება »